Na kopule bazyliki św. Piotra znajduje się taras widokowy, który udostępniony jest dla turystów. Można się tam dostać po 551 schodach lub wyjechać częściowo windą, a następnie pokonać jeszcze 320 schodów. To jeden z najlepszych punktów widokowych na Rzym. Rzeźby w niszach filarów Budowę kopuły Bazyliki św. Piotra rozpoczęto w 1547 r. pod kierunkiem Michała Anioła, a ukończono w 1590 r. pod kierunkiem Giacomo Della Porta, już po śmierci Michała Anioła. Ze względu na wyzwania techniczne i finansowe, przed którymi stanęła ekipa budowlana, proces budowy rozłożono na kilka dekad. Należy zaznaczyć, że Wymiary bazyliki św Piotra: 211,5 m długości, długość nawy poprzecznej 137,5 m., Bazylika jest zwieńczona kopułą o wymiarach: wysokość kopuły 119 m, – zewnętrzna (od poziomu ulicy do wierzchołka krzyża na kopule) – 133,30 m; – wysokość wewnętrzna (od posadzki do brzegu latarni): 117,57 m; W nawach bocznych są po 3 ołtarze: po lewej św. Wincentego Ferreriusza, św. Małgorzaty Marii Alacoque i św. Tomasza z Akwinu; po prawej: św. Dominika, św. Franciszka z Asyżu i św. Alfonsa Marii Liguori. Za tronem (od lewej do prawej): św. Róży z Limy, św. Jana Chrzciciela de la Salle, św. Piusa V i św. Katarzyny ze Sieny. Fabryki św. Piotra, czyli instytucji troszczącej się o stan bazyliki watykańskiej. Odpowiadał on także za wcześniejszą odnowę zewnętrznych przejść i mniejszych kopuł tej świątyni. Oświadczył on, że odnawianie głównej kopuły świątyni, a zwłaszcza jej bębna, rozpoczęło się 2 września 2019 od ustawienia rusztowania. Bazylika Świętego Piotra oprócz tego, iż jest jednym z najbardziej znanych miejsc na świecie, rzeczywiście oferuje wiele zabytków i rzeczy, które możemy poznać. Kopuła Świętego Piotra. Jest to najważniejszy element bazyliki, który jest również widoczny z wielu miejsc w Rzymie. Jej wysokość to ponad 130 m, a możliwość kMPm. Drukuj Powrót do artykułu05 marca 2020 | 19:50 | kg (KAI/OR) / hsz | Watykan Ⓒ Ⓟ Fot. David Edkins / UnsplashWielkie rusztowania, jakie od kilku miesięcy otaczają majestatyczną kopułę bazyliki św. Piotra, zapoczątkowały prace restauratorskie tego miejsca. Odbywają się one w ramach dużego projektu konserwatorskiego, mającego na celu odnowienie kamiennej powierzchni tej części głównej świątyni świata celowości i charakterze podjętych działań poinformował watykański dziennik „L’Osservatore Romano” Luca Virgilio – architekt tzw. Fabryki św. Piotra, czyli instytucji troszczącej się o stan bazyliki watykańskiej. Odpowiadał on także za wcześniejszą odnowę zewnętrznych przejść i mniejszych kopuł tej on, że odnawianie głównej kopuły świątyni, a zwłaszcza jej bębna, rozpoczęło się 2 września 2019 od ustawienia rusztowania. Bęben wspiera się na 16 przyporach, wyznaczających całą powierzchnię architektoniczną – wyjaśnił architekt. Zaznaczył, że prace podzielono na dwa etapy, z których każdy obejmuje osiem sektorów bębna. Remont rozpoczęto od frontu, wychodzącego na Plac św. Piotra i ta część jako pierwsza zostanie odsłonięta, aby pielgrzymi i zwiedzający mogli „podziwiać główną fasadę kopuły w całości odnowionej i w jej pierwotnej czystości”.Prace zaplanowano na 4 lata (zakładając, że nie wydarzy się coś nieprzewidzianego): przeznaczając po 2 lata na każdą część, obejmującą 8 przypór i innych elementów. Po zakończeniu tych robót dobiegnie końca odnowa wszystkich zewnętrznych przejść bazyliki. Z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 odrestaurowano jej fasadę. W kwietniu 2007 rozpoczęto odnawianie przejść zewnętrznych, a następnie dwóch kopuł mniejszych: Gregoriańskiej i Klementyńskiej „o łącznej powierzchni ponad 35 tys. metrów kwadratowych” – oświadczył L. Virgilio. Dodał, że obecne prace przy odnowie głównej kopuły stanowią końcowy etap restauracji architekta bęben kopuły zajmuje powierzchnię 8,9 tys. m kw. trawertynu, łącznie z dodatkami architektonicznymi i powierzchnią 16 przypór, podczas gdy sama wieża bębna rozciąga się na powierzchni 440 m kw. muru ceglanego. Łączna wysokość bębna wynosi 36,63 m, kolumny przypór mają u podstaw obwód 168 m, a mierzone od podstaw okien – 153 m. Tak duże wymiary poszczególnych części stawiają wielkie wyzwania przed wykonawcami robót. Każda z mniejszych, odnowionych już kopuł zajmuje powierzchnię 1345 metrów dziennika watykańskiego zaznaczył, że realizowany obecnie projekt stawia przed sobą dwa zadania: estetyczne i funkcjonalne. Z jednej strony chodzi bowiem o przywrócenie dawnej wspaniałości całej architektonicznej strukturze bazyliki, z drugiej zaś istnieje konieczność odtworzenia mechanicznych charakterystyk skuteczności i bezpieczeństwa kamienia, tworzącego elementy architektoniczne – podkreślił ponadto uwagę, że łączna powierzchnia bębna jest większa o ponad 2 tys. m. kwadratowych od całej fasady, zajmującej w sumie 7 tys. m. kw. Aby rozpocząć prace odnowicielskie, należało ustawić wielkie metalowe rusztowanie sięgające w najwyższym punkcie 80 metrów technicznego punktu widzenia plan odnowy przewiduje badania diagnostyczne i przeprowadzenie wizualizacji za pomocą skanera laserowego, który pozwoli lepiej zrozumieć złożoną strukturę architektoniczną, zaprojektowaną przez Michała Anioła i Giacomo Della Porta – tłumaczył dalej włoski architekt. Wyjaśnił, że tak opracowany rysunek „jest podsumowaniem wszystkich wiadomości dotyczących stanu zachowania materiałów oraz stopnia zniszczeń i zmian o charakterze chemicznym, fizycznym i mechanicznym, występujących na kamieniu”. Będzie na nim można wykonać grafiki i ilustracje, wykorzystując do tego opisy i wszelkie działania restauratorskie, podjęte w przeszłości. Prace przewidują też badanie fragmentów kamienia, sztukatur i innych szczegółów, skontrolowanie piorunochronów oraz oczyszczenie, wzmocnienie i ochronę podłogi te trzy ostatnie punkty są głównymi założeniami robót mających na celu ochronę całego obiektu i opóźnienie procesu jego niszczenia. W dzisiejszych warunkach każde rozwiązanie, jakie można tu zastosować, „musi szanować zasadę rozpoznawalności i nieodwracalności samej pracy odnowicielskiej – podkreślił architekt. Wskazał, że na bębnie kopuły da się „odczytać to, co wydarzyło się tam w ciągu czterech wieków historii, począwszy od śladów upływu czasu na materiale, a kończąc na dniu rozpoczęcia obróbki”.Drogi Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj. Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Możesz określić warunki przechowywania cookies na Twoim urządzeniu za pomocą ustawień przeglądarki internetowej. Administratorem danych osobowych użytkowników Serwisu jest Katolicka Agencja Informacyjna sp. z z siedzibą w Warszawie (KAI). Dane osobowe przetwarzamy w celu wykonania umowy pomiędzy KAI a użytkownikiem Serwisu, wypełnienia obowiązków prawnych ciążących na Administratorze, a także w celach kontaktowych i marketingowych. Masz prawo dostępu do treści swoich danych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, wniesienia sprzeciwu, a także prawo do przenoszenia danych. Szczegóły w naszej Polityce prywatności. Zwieńczającą Bazylikę św. Piotra monumentalna kopuła (wł. Cupola di San Pietro) jest jednym z największych symboli Rzymu. Wdrapanie się na jej szczyt jest jednym z najbardziej ekscytujących doświadczeń podczas zwiedzania Stolicy Apostolskiej. W naszym artykule opisaliśmy w sposób praktyczny dostępne opcje wejścia na górę oraz przygotowaliśmy garść ciekawostek o samej konstrukcji. Artykuł ten jest częścią naszego przewodnika po Watykanie, który znajdziecie tutaj: Watykan: zwiedzanie, zabytki i największe atrakcje. Widok na Rzym i Watykan z kopuły Bazyliki św Piotra w Watykanie Kopuła Bazyliki św. Piotra - arcydzieło Michała Anioła Za projekt monumentalnej kopuły odpowiadał Michał Anioł Buonarotti, który w 1547 roku (mając już 72 lata) objął stanowisko głównego architekta Bazyliki św. Piotra. Renesansowy geniusz przerobił plany poprzedników, w tym Bramantego, i podjął się stworzenia świątyni na planie centralnym, którą zwieńczać miała monumentalna kopuła. Buonarotti inspiracje czerpał ze starożytnego Panteonu, o którym miał powiedzieć kiedyś, że wygląda bardziej na dzieło aniołów aniżeli ludzi. Artysta nie zdecydował się zresztą na przyćmienie antycznego arcydzieła - średnica jego kopuły jest o trochę ponad metr mniejsza niż w słynnej rzymskiej świątyni. Michał Anioł nie dożył zakończenia prac nad kopułą. Konstrukcję ukończył dopiero pod koniec XVI wieku architekt Giacomo della Porta. Zewnętrza średnica kopuły to 42 metry, a wewnętrza jest o około pół metra mniejsza. Wysokość konstrukcji to blisko 134 metry (licząc od posadzki), co czyni ją najwyższą kopuła świata. Turyści stojący na Placu Świętego Piotra mogą mieć jednak odczucie, że kopuła nie jest wcale aż tak olbrzymia. Nie ma w tym przypadku, a jako "winowajcę" należy wskazać architekta Carlo Maderno, który w pierwszej połowie XVII wieku przebudował słynną bazylikę: powrócił do planu krzyża łacińskiego, przedłużył nawy i stworzył monumentalną fasadę. Po tej przebudowie kopuła widziana z bliska wydaje się być mniejsza niż w rzeczywistości, a do tego jest zasłonięta; jej majestat zobaczymy dopiero oglądając bazylikę z oddali. Wejście na kopułę Bazyliki św. Piotra Samo wejście na kopułę nie należy do najprzyjemniejszych rzymskich aktywności. Mimo że dostępne są dwie opcje zwiedzania - z windą oraz schodami - to nie dajcie się temu zwieść. Bez względu na wybór będzie na Was czekać pokonanie 320 schodów oraz wąskiego korytarza w samej kopule. Wjazd windą oszczędza nam "jedynie" 231 schodów, które nie są wcale najtrudniejsze do pokonania. Co więcej, jeśli zależy nam na czasie, to wejście schodami może z powodu długich kolejek okazać się szybsze od wjazdu windą. W zależności więc od wyboru opcji czekać nas będzie pokonanie: 551 schodów, w opcji pełnego wejścia pieszo, 320 schodów, w opcji wjazdu windą. Wejście na szczyt kopuły nie należy może do najprostszych, ale osoby będące nawet w średniej formie fizycznej powinny dać sobie radę. Największym problemem mogą być: wysoka temperatura w sezonie letnim, tłumy turystów oraz wąskie, wręcz klaustrofobiczne, przejście przez korytarze wewnątrz kopuły. Jeśli chcielibyśmy ominąć tłumy możemy udać się na miejsce rano, ale musimy mieć na uwadze, że w zrobieniu dobrego zdjęcia przeszkodzić nam może słońce - bazylika skierowana jest wprost na wschód. Kasa biletowa znajduje się na prawo od głównego wejścia do bazyliki. Przed wejściem na kopułę musimy przejść kontrolę osobistą w prawej kolumnadzie, dokładnie tak jakbyśmy wybierali się do samej bazyliki. Dotyczy to także ubioru zakrywającego ramiona oraz kolana. Najważniejsze punkty wycieczki na kopułę bazyliki św. Piotra: panoramiczny widok na Rzym oraz Watykan, możliwość spojrzenia z góry na Plac św. Piotra, przejście po wewnętrznym tarasie kopuły i widok na wnętrze bazyliki z góry, spacer po dachu i zobaczenie z bliska figur zdobiących górną część fasady bazyliki. Na szczycie dachu znajduje się toaleta oraz sklep z pamiątkami, który jest znacznie mniej zatłoczony niż te przy Placu św. Piotra. Ceny biletów Stan na luty 2020 Koszt wejścia schodami to 8€, a cena wjazdu windą to 10€. Płatność gotówką. Dni oraz godziny otwarcia Stan na luty 2020 Wejście na kopułę możliwe jest przez cały rok. Od 1 kwietnia do 31 października od 8:00 do 18:00, a w pozostałych miesiącach od 8:00 do 17:00. W powszechnej świadomości Michał Anioł Buonarotti znany jest głównie jako rzeźbiarz i malarz, dużo rzadziej myślimy o nim jako o architekcie. Nie bez wpływu na ten fakt pozostaje z pewnością utarte przekonanie, iż artysta niechętnie przyjmował zlecenia z zakresu architektury. Ta pokutująca przez lata legenda żywiła się głównie fiaskiem, jakim zakończyło się w karierze Michała Anioła przyjęcie zamówienia od papieża Juliusza II na wykonanie jego nagrobka. Nagrobek ów miał zostać umieszczony w bazylice św. Piotra na Watykanie w Rzymie. Na niepowodzeniu tego przedsięwzięcia zaważyły wyraziste, ciągle ścierające się ze sobą osobowości artysty i mecenasa, jak też ostatecznie śmierć papieża w 1513 roku. W kolejnych latach artysta podpisywał z wykonawcami woli Juliusza II kontrakty na realizację nagrobka w skali znacznie mniejszej niż przewidywał to projekt, jaki opracował. Żadna z tych późniejszych koncepcji nie została jednak w całości zrealizowana. Michał Anioł za każdym razem zdołał wyrzeźbić jedynie kilka postaci mających składać się na całość jednak powszechnemu przekonaniu architektura była istotnym polem działalności artysty, a dzieła takie jak Biblioteka Laurenziana, niezrealizowane z przyczyn technicznych i ze względu na rozmach projekty fasady kościoła San Lorenzo (św. Wawrzyńca) we Florencji czy prace nad Palazzo Farnese w Rzymie pokazują Michała Anioła jako wytrawnego architekta operującego zdecydowanym, nowatorskim językiem form. Wiele zaproponowanych przez niego rozwiązań, sposób operowania elementami architektonicznymi oraz dekoracją, myślenie o nich w sposób, w jaki myśli się o rzeźbie, uwzględnienie roli światła i cienia w kształtowaniu fasad i wnętrz to te cechy twórczości, które każą spojrzeć na Michała Anioła jako na architekta w swoim czasie odrębnego, wychodzącego poza obowiązujące budowy i przebudowy nowej bazyliki św. Piotra w Rzymie, a zwłaszcza koncepcja kopuły świątyni, uważane są za ukoronowanie architektonicznej kariery twórcy,. Zanim Michał Anioł, na polecenie papieża Pawła III, w 1546 roku przystąpił do prac nad bazyliką, świątynia powstawała już od roku 1506, a z pracami nad nią związane były tak wybitne osobowości włoskiej architektury, jak Donato Bramante, Giuliano da Sangallo, Rafael Santi, Baldassare Peruzzi i Antonio da Sangallo młodszy. Bazylika powstała na miejscu wczesnochrześcijańskiej budowli ufundowanej przez Konstantyna Wielkiego, która na początku XVI wieku groziła już zawaleniem. Prace nad nią trwały bardzo długo, świątynia została konsekrowana dopiero w 1629 trakcie czterech dekad prac budowlanych, zanim do dzieła przystąpił Michał Anioł, zmieniały się wizje planu i bryły kościoła. Każde z proponowanych rozwiązań zakładało jednak obecność kopuły przykrywającej centralną część budynku. Zasadnicza koncepcja rozplanowania świątyni należy do jej pierwszego architekta Donato Bramantego. Zaprojektował on gmach założony na planie krzyża greckiego, którego wszystkie ramiona są równej długości, wpisanego w kwadrat, z kopułą na skrzyżowaniu naw. Każde z ramion krzyża miało być zamknięte półkolistą apsydą. W narożnikach powstałych na skutek przecięcia się ramion krzyża Bramante planował usytuować cztery przestrzenie nakryte mniejszymi kopułami. Za nimi, w narożach kwadratu, miały znajdować się cztery kaplice na planie koła, zwieńczone wieżami. Projekt kopuły Bramante oparł na kopule wieńczącej rzymski Panteon, świątynię na Polu Marsowym, wzniesioną ku czci wszystkich bóstw Rzymu ok. 27 roku zniszczoną w pożarze miasta i odbudowaną w obecnej formie w roku 125. O ile jednak kopuła Panteonu wspiera się na masywnej, jednolitej ścianie, to kopuła zaprojektowana przez Bramantego oparta była na walcowatym bębnie osadzonym na czterech masywnych filarach. Wnętrze świątyni i czasza kopuły oświetlone były oknami przebitymi w ścianie bębna, który na zewnątrz otoczony został rzędem prace nad bazyliką św. Piotra Michał Anioł powrócił do pierwotnej koncepcji Bramantego, którą określił jako „klarowną, czystą (tzn. pozbawioną nadmiaru dekoracji) i pełną światła”. Wszystkie wprowadzone przez niego zmiany prowadziły w stronę unifikacji i centralizacji bryły świątyni, tak by zatrzeć wprowadzane w międzyczasie elementy, mające nadać jej plan bazyliki podłużnej. Znacznie pogrubił mury świątyni i filary dźwigające kopułę, zwęził nawy i zmniejszył kaplice. Dla całej bryły budynku najistotniejsze znaczenie mają zmiany, jakie wprowadził w koncepcji kopuły. Artysta zmienił jej rozpiętość – ma ona 42 metry średnicy i 132 metry wysokości licząc od posadzki – dzięki czemu stała się ona akcentem dominującym, podkreślającym środek świątyni, gdzie, jak głosi tradycja, znajdować ma się grób św. Piotra – apostoła i męczennika, uważanego przez kościół katolicki za pierwszego papieża. Projekt kopuły został sporządzony w 1547 roku. Punktem odniesienia była dla architekta nie kopuła Panteonu a kopuła katedry Santa Maria del Fiore we Florencji zaprojektowana przez Filippo Brunelleschiego. Zachowało się kilka rysunków Michała Anioła i wykonany na potrzeby budowy drewniany model kopuły. Za życia artysty (zmarł w 1564 roku) zdołano zrealizować jedynie bęben. Konstrukcja została ukończona w latach 1585–1590 pod nadzorem architektów Giacomo della Porta i Domenico Anioł zaprojektował kopułę opartą na bębnie, który za pośrednictwem pendentywów - narożnych elementów architektonicznych sklepienia o kształcie trójkątów sferycznych, spływa na cztery filary. Kopuła bazyliki jest w chwili obecnej kopułą dwupowłokową, co znaczy, że jej czasza została skonstruowana z dwóch ceglanych powłok. Powłoka zewnętrzna opięta jest 16 pionowymi, kamiennymi żebrami i przeszyta trzema rzędami niewielkich okien. Bęben kopuły jest otoczony wystającymi przed lico muru półfilarami do których dostawione zostały po dwie kolumny zwieńczone kapitelami korynckimi. Pomiędzy półfilarami umieszczone zostały okna oświetlające wnętrze kopuły. Kopuła zwieńczona jest smukłą latarnią – ma ona formę walca nakrytego stożkiem, a jej celem jest dodatkowe doświetlenie wnętrza. Latarnia zyskała bardzo dekoracyjne opracowanie: walec otoczony jest smukłymi, zdwojonymi półkolumnami, a stożek rozczłonkowany sterczynami i „pełzającymi”, spływającymi po jego powierzchni bazyliki jest konstrukcją smukłą, wydłużoną, lekkości dodaje jej nieco elipsoidalny, a właściwiej byłoby powiedzieć, jajkowaty kształt czaszy. W koncepcji Michała Anioła dominujący element świątyni był formą dynamiczną, oddziałującą na widza poprzez gwałtowne kontrasty światła i cienia. Dekoracja architektoniczna kopuły została pomyślana tak, by do „współpracy” zaprosić światłocień. Temu służy opięcie bębna rytmem zdwojonych półkolumn, rozczłonkowanie go oknami, bogate opracowanie latarni. Podejście Michała Anioła do architektury było podejściem rzeźbiarskim. W takich kategoriach możemy rozpatrywać dążenie do rozbicia lica ścian drobniejszymi elementami. Światło ślizgające się po licznych wypukłych elementach i skrywające w cieniu partie zagłębione sprawia, że lico muru i zdobiące go elementy wydają się ruszać, są niespokojne, drgają. Ten zabieg dodaje bryle malowniczości i jest zdecydowanym novum w podejściu do architektury. Architektura w wizji Michała Anioła to architektura żywa, poddana gwałtownemu ruchowi, dynamiczna. Takie jej pojmowanie stanowi zapowiedź rozwiązań lektury:Elam C., Michelangelo. § Architectural projects in Rome & Florence for the Medici family, 1616–1533, w: The Dictionary of Art, vol. 21, red. Turner J., New York 1996, s. 450–456. Millon H., Smyth Michelangelo Architect: The Façade of S Lorenzo and the Cupola of St Peter’s, Washington 1988. Kolejne planyEdytuj Papież Juliusz „Projekt najwspanialszego budynku chrześcijaństwa był przedmiotem konkursu, do którego wiele prac pozostało nienaruszonych w Galerii Uffizi we Florencji. Wybrano projekt Donato Bramantego, pod którego kamień węgielny położono w 1506 r. . Plan ten miał formę ogromnego greckiego krzyża z kopułą inspirowaną kopułą ogromnej okrągłej rzymskiej świątyni, Panteonu. Główną różnicą między projektem Bramantego a projektem Panteonu jest to, gdzie kopuła Panteonu jest wsparty na ciągłej ścianie, nowa bazylika miała być wsparta tylko na czterech dużych filarach. Ta funkcja została zachowana w ostatecznym projekcie. Kopuła Bramantego miała być zwieńczona latarnią z własną małą kopułą, ale poza tym bardzo podobną formą do wczesnorenesansowej latarni katedry we Florencji, zaprojektowanej dla kopuły Brunelleschiego przez Michelozza. Bramante przewidział, że centralna kopuła byłaby otoczona czterema niższymi kopułami na przekątnych osiach. Równe ramiona prezbiterium, nawy i transeptu miały mieć po dwa przęsła zakończone absydą. Na każdym rogu budynku miała stanąć wieża, tak aby ogólny plan był kwadratowy, z apsydami wystającymi w punktach kardynalnych. Każda absyda miała dwa duże promieniste przypory, które wyrównały jej półkolisty kształt. Kiedy papież Juliusz zmarł w 1513 roku, Bramante został zastąpiony przez Giuliano da Sangallo i Fra Giocondo, którzy obaj zmarli w 1515 roku (sam Bramante zmarł w poprzednim roku). Rafaela zatwierdzono jako architekta św. Piotra 1 sierpnia 1514 r. Główną zmianą w jego planie jest nawa z pięcioma przęsłami, z rzędem skomplikowanych kaplic apsydowych po obu stronach naw. Plan Raphaela dla prezbiterium a transepty uwydatniły prostopadłość ścian zewnętrznych, zmniejszając rozmiary wież, a półkoliste apsydy wyraźniej zaznaczono, otaczając każdą obejście. W 1520 roku zmarł także Rafael w wieku 37 lat. , a jego następca Baldassare Peruzzi utrzymał zmiany, które zaproponował Rafael w wewnętrznym układzie trzech głównych apsyd, ale poza tym powrócił do planu Greckiego Krzyża i innych cech Bramantego. Ten plan nie został zrealizowany z powodu różnych trudności zarówno Kościoła, jak i państwa. W 1527 r. Rzym został splądrowany i splądrowany przez cesarza Karola V. Peruzzi zmarł w 1536 r. Bez realizacji jego planu. W tym momencie Antonio da Sangallo Młodszy przedstawił plan, który łączy w sobie cechy Peruzziego, Raphaela i Bramantego. jego projekt i wydłuża budynek do krótkiej nawy z szeroką fasadą i portykiem o dynamicznym rzucie. Jego propozycja kopuły była znacznie bardziej wyszukana zarówno pod względem konstrukcji, jak i dekoracji niż propozycja Bramantego i obejmowała żebra na zewnątrz. Podobnie jak Bramante, Sangallo zaproponował zwieńczenie kopuły latarnią, którą przeprojektował na większą i znacznie bardziej wyszukaną formę. Głównym praktycznym wkładem Sangallo było wzmocnienie filarów Bramantego, które zaczęły pękać. 1 stycznia 1547 roku, za panowania papieża Pawła III, Michał Anioł, wówczas siedemdziesięcioletni, zastąpił Sangallo Młodszego jako „Capomaestro”, kierownik programu budowy w St Peter „s. Należy go uważać za głównego projektanta dużej części budynku w jego obecnym kształcie i doprowadzającego konstrukcję do punktu, w którym można ją przeprowadzić Nie podjął się tego zadania z przyjemnością; narzucił go na niego papież Paweł, sfrustrowany śmiercią wybranego przez siebie kandydata, Giulio Romano i odmową opuszczenia Wenecji przez Jacopo Sansovino. Michał Anioł napisał: „Podejmuję się tego tylko dla miłość do Boga i na cześć Apostoła ”. Nalegał, aby dać mu wolną rękę do osiągnięcia ostatecznego celu za pomocą wszelkich środków, jakie uzna za stosowne. Wkład Michała AniołaEdit Michał Anioł przejął plac budowy, na którym cztery filary, ogromne ponad budowane od czasów starożytnych rzymskich, wznosiły się za pozostałą nawą starej bazyliki. Odziedziczył także liczne schematy zaprojektowane i przeprojektowane przez jedne z największych umysłów architektury i inżynierii XVI wieku. Programy te zawierały pewne wspólne elementy. Wszyscy domagali się kopuły, która dorównałaby tej zaprojektowanej przez Brunelleschiego sto lat wcześniej i która od tego czasu zdominowała panoramę renesansowej Florencji, i wszyscy domagali się silnie symetrycznego planu każdej formy greckiego krzyża, jak kultowa bazylika św. Marka. w Wenecji lub na krzyżu łacińskim z transeptami o identycznej formie z prezbiterium, jak we florenckiej katedrze. Mimo że prace posunęły się nieznacznie w ciągu 40 lat, Michał Anioł nie odrzucił po prostu pomysłów poprzednich architektów. Korzystał z nich, tworząc wielką wizję. Przede wszystkim Michał Anioł uznał podstawową jakość oryginalnego projektu Bramantego. Powrócił do greckiego krzyża i, jak to wyraża Helen Gardner: „Nie niszcząc centralizujących cech planu Bramantego, Michał Anioł, kilkoma pociągnięciami pióra przekształcił złożoność płatków śniegu w masywną, spójną całość. ” W obecnym kształcie kościół św. Piotra został rozbudowany o nawę przez Carlo Maderno. Jest to koniec prezbiterium (kościelny„ koniec wschodni ” ) z ogromną, centralnie umieszczoną kopułą, która jest dziełem Michała Anioła. Ze względu na położenie na terenie Państwa Watykańskiego oraz z uwagi na to, że rzut nawy zasłania ją przed wzrokiem, gdy zbliża się do budynku z placu przed nim, dzieło Michała Anioła najlepiej jest docenić z daleka. Okazuje się, że architekt znacznie zredukował jasno zdefiniowane geometryczne formy planu Bramantego – kwadratu z kwadratowymi ryzalitami, a także planu Raphaela – kwadratu z półkolistymi projekcje. Michał Anioł zatarł definicję geometrii, wykonując zewnętrzny mur o masywnych proporcjach i wypełniając każdy narożnik małą zakrystią lub klatką schodową. Powstaje efekt ciągłej powierzchni ściany, która jest pofałdowana lub pęknięta pod różnymi kątami, ale brakuje jej kątów prostych, które zwykle określają zmianę kierunku w rogach budynku. Ta strona zewnętrzna jest otoczona olbrzymim rzędem pilastrów korynckich, ustawionych pod nieco różnymi kątami względem siebie, zgodnie ze stale zmieniającymi się kątami powierzchni ściany. Nad nimi ogromny gzyms faluje w ciągłym paśmie, nadając wygląd utrzymania całego budynku w stanie kompresji. Kopuła: projekty kolejne i końcoweEdit Kopuła Bazyliki św. Piotra wznosi się na wysokość 136,57 metrów (448,1 stopy) od podłogi bazyliki do wierzchołek zewnętrznego krzyża. Jest to najwyższa kopuła na świecie. Jego wewnętrzna średnica wynosi 41,47 m (136,1 stopy), nieco mniej niż dwie z trzech innych ogromnych kopuł, które go poprzedzały, panteonu starożytnego Rzymu, 43,3 metra (142 ft) i florencką katedrę wczesnego renesansu, 44 m (144 ft). Ma o około 30 stóp (9,1 m) większą średnicę niż kościół Hagia Sophia w Konstantynopolu. ukończone w 537. To właśnie w kopułach Panteonu i katedry we Florencji architekci św. Piotra szukali rozwiązań, które pozwolą budować to, co od początku było pomyślane jako największa kopuła chrześcijaństwa. / p> Bramante and Sangallo, 1506 i 1513Edit Kopuła Panteonu stoi na okrągłej ścianie bez wejść ani okien, z wyjątkiem pojedynczych drzwi. Cały budynek jest tak wysoki, jak szeroki. Jego kopuła jest zbudowana z pojedynczej powłoki z betonu, oświetlonej przez dodanie dużej ilości tufu i pumeksu z kamieni wulkanicznych. Wewnętrzna powierzchnia kopuły jest głęboko kasetonowana, co daje efekt tworzenia zarówno pionowych, jak i poziomych żeber, jednocześnie zmniejszając całkowite obciążenie. Na szczycie znajduje się otwór okularowy o szerokości 8 metrów (26 stóp), który zapewnia światło do wnętrza. Plan Bramantego kopuły Bazyliki św. Piotra (1506) jest zgodny z planem Panteonu. blisko, podobnie jak Panteon, został zaprojektowany do budowy w betonie Tufa, dla którego odkrył na nowo formułę. Z wyjątkiem górującej nad nim latarni profil jest bardzo podobny, z tym że w tym przypadku ściana nośna staje się bębnem uniesionym wysoko nad poziomem gruntu na czterech masywnych filarach. Solidną ścianę, jak użyto w Panteonie, rozjaśnia u Bazyliki św. Piotra Bramante przebijając ją oknami i otaczając perystylem. W przypadku katedry we Florencji pożądany wygląd ostro zakończona kopuła istniała przez wiele lat, zanim Brunelleschi umożliwił jej budowę. Podwójna skorupa z cegieł połączonych ze sobą w jodełkę (przywrócona z architektury bizantyjskiej), a łagodne nachylenie ośmiu kamiennych żeber w górę umożliwiło budowa odbywała się bez masywnego szalunku drewnianego niezbędnego do konstruowania półkulistych łuków. Choć wygląd, z wyjątkiem szczegółów latarni, jest całkowicie gotycki, jego inżynieria była wysoce innowacyjna, a wytworem umysłu, który studiował ogromne sklepienia i pozostała kopuła starożytnego Rzymu. Plan Sangallo (1513), którego duży drewniany model wciąż istnieje, pasuje do obu tych poprzedników. Zrozumiał wartość zarówno kasetonu w Panteonie, jak i zewnętrznych kamiennych żeber w katedrze we i rozszerzył perystyl Bramantego w serię łukowatych i uporządkowanych otworów wokół podstawy, z drugą taką arkadą cofniętą o poziom powyżej pierwszego. W jego rękach dość delikatna forma latarni, ściśle wzorowana na tej z Florencji, stała się masywną konstrukcją, otoczoną wystającą podstawą, perystylem i zwieńczoną iglicą o stożkowatej formie. Według Jamesa Lees-Milne projekt był „zbyt eklektyczny, zbyt złośliwy i pozbawiony smaku, aby odnieść sukces”. Michelangelo i Giacomo della Porta, 1547 i 1585Edit St. Piotra z Castel Sant Angelo, ukazująca kopułę wznoszącą się za fasadą Maderno. Michał Anioł przeprojektował kopułę w 1547 roku, biorąc pod uwagę wszystko, co było wcześniej. Jego kopuła, podobnie jak kopuła we Florencji, jest zbudowana z dwóch ceglanych skorup, z których zewnętrzna ma 16 kamiennych żeber, czyli dwukrotnie więcej we Florencji, ale znacznie mniej niż w projekcie Sangallo. Podobnie jak w przypadku projektów Bramantego i Sangallo, kopuła jest podnoszona z pomostów na bębnie. Otaczający perystyl Bramante i arkada Sangallo są zredukowane do 16 par korynckich kolumn, każda o wysokości 15 metrów (49 stóp), które dumnie wznoszą się z budynku, połączonych łukiem. Wizualnie wydają się podpierać każde z żeber, ale strukturalnie są prawdopodobnie dość zbędne. Powodem tego jest to, że kopuła ma owalny kształt, wznosząc się stromo, podobnie jak kopuła katedry we Florencji, i dlatego wywiera mniejszy nacisk na zewnątrz niż kopuła półkulista, taka jak kopuła Panteonu, która, chociaż nie jest przypięta, przeciwdziała opadaniu ciężkiego muru, który wystaje ponad otaczającą ścianę. Owalny profil kopuły był przedmiotem wielu spekulacji i badań w ciągu ostatniego stulecia. Michał Anioł zmarł w 1564 r., Pozostawiając bęben kopuły kompletny, a pirsy Bramantego są znacznie większe niż pierwotnie zaprojektowane, każdy o średnicy 18 metrów. Po jego śmierci prace kontynuowano pod kierunkiem jego asystenta Jacopo Barozzi da Vignola z Giorgio Vasarim mianowany przez papieża Piusa V na stróża, aby upewnić się, że plany Michała Anioła zostały dokładnie wykonane. Pomimo wiedzy Vignoli o zamiarach Michała Anioła niewiele wydarzyło się w tym okresie. W 1585 roku energiczny papież Sykstus wyznaczył Giacomo della Portę, któremu miał pomagać Domenico Fontana. Pięcioletnie panowanie Sykstusa było świadkiem postępu budowy w wielkim tempie. Medal 1506 od Cristoforo Foppa przedstawiający projekt Bramantego, w tym cztery flankujące mniejsze kopuły Michał Anioł zostawił kilka rysunków, w tym wczesny rysunek kopuły i kilka szczegółów. Były też szczegółowe ryciny opublikowane w 1569 roku przez Stefana du Pérac, który twierdził, że są one ostatecznym rozwiązaniem mistrza. Michał Anioł, podobnie jak przed nim Sangallo, również zostawił duży drewniany model. Giacomo della Porta później zmienił ten model na kilka sposobów. Główna zmiana przywróciła wcześniejszy projekt, w którym zewnętrzna kopuła wydaje się unosić powyżej, a nie spoczywać bezpośrednio na podstawie. Większość innych zmian miała charakter kosmetyczny, na przykład dodanie masek lwa na łupach na bębnie na cześć papieża Sykstusa i dodanie diadem z zwieńczeń wokół iglicy na szczycie latarni, zgodnie z propozycją Sangallo. Rysunek Michała Anioła wskazuje, że jego wczesne zamiary dotyczyły kopuły jajowatej, a nie półkulistej. Na rycinie w traktacie Galasso Alghisiego (1563) kopuła może być przedstawiona jako owalna, ale perspektywa jest niejednoznaczna. Rycina Stefana du Pérac (1569) przedstawia półkulistą kopułę, ale być może była to niedokładność grawera. Profil drewnianego modelu jest bardziej owalny niż ryciny, ale mniej niż gotowy produkt. zasugerował, że Michał Anioł na łożu śmierci powrócił do bardziej wyrazistego kształtu. Jednak Lees-Milne cytuje Giacomo della Porta jako przejęcia pełnej odpowiedzialności za zmianę i jako wskazującego papieżowi Sykstusowi, że Michał Anioł nie miał naukowego zrozumienia, do którego sam był zdolny . Rycina Stefana du Pérac została opublikowana w 1569 roku, pięć lat po śmierci Michała Anioła Helen Gardner sugeruje, że Michał Anioł dokonał zmiany w półkulistej kopule o niższym profilu, aby uzyskać równowagę między dynamicznymi pionowymi elementami otaczającego gigantycznego rzędu pilastrów a bardziej statycznym i odpychającą kopułę. Gardner również komentuje: „Rzeźba turing architektury … tutaj rozciąga się od ziemi przez piętra strychu i przenosi do bębna i kopuły, cały budynek jest łączony w jedną całość od podstawy do szczytu.” To poczucie, że budynek jest wyrzeźbiony, ujednolicony i„ przyciągany do siebie ”przez otaczającą wstęgę głębokiego gzymsu, doprowadziło Eneide Mignacca do wniosku, że owalny profil, widoczny teraz w produkcie końcowym, był istotną częścią pierwszej (i ostatniej) koncepcji Michała Anioła. Rzeźbiarz / architekt, mówiąc w przenośni, wziął do ręki wszystkie poprzednie projekty i uściślił ich kontury, jakby budynek był bryłą gliny. Kopuła musi wydawać się wypychana do góry z powodu pozornego ciśnienia wytworzonego przez spłaszczenie kątów budynku i ograniczenie jego występów. Jeśli to wyjaśnienie jest poprawne, wówczas profil kopuły nie jest jedynie rozwiązaniem konstrukcyjnym, jak zauważył Giacomo della Porta; jest częścią zintegrowanego rozwiązania projektowego, które polega na wizualnym napięciu i kompresji. W pewnym sensie kopuła Michała Anioła może wydawać się spoglądać wstecz na gotycki profil katedry we Florencji i ignorować klasycyzm renesansu, ale z drugiej strony z drugiej strony, być może bardziej niż jakikolwiek inny budynek z XVI wieku, zapowiada architekturę baroku. CompletionEdit Kopuła została ukończona przez Giacomo della Porta i Fontana. Giacomo della Porta i Domenico Fontana ukończyli ją w 1590 roku , ostatni rok panowania Sykstusa V. Jego następca Grzegorz XIV zobaczył Fontana com zapełnił latarnię i miał napis na cześć Sykstusa V umieszczony wokół jej wewnętrznego otworu. Kolejny papież, Klemens VIII, kazał postawić krzyż na miejscu, co trwało cały dzień i towarzyszyło mu bicie dzwonów wszystkich kościołów w mieście. W ramionach krzyża umieszczone są dwie ołowiane szkatułki, jeden zawierający fragment Prawdziwego Krzyża i relikwię a drugi zawierający medaliony Świętego Baranka. W połowie XVIII wieku w kopule pojawiły się pęknięcia, więc cztery żelazne łańcuchy zostały zainstalowany między dwoma muszlami, aby go związać, jak pierścienie, które chronią beczkę przed pęknięciem. Aż dziesięć łańcuchów zostało zainstalowanych w różnych okresach, najwcześniej prawdopodobnie zaplanowanych przez samego Michała Anioła jako środek ostrożności, tak jak zrobił to Brunelleschi w katedrze we Florencji. Wokół wewnętrznej strony kopuły jest napisane literami o wysokości 1,4 metra (4,6 stopy): Pod latarnią znajduje się napis: Odkrycie projektu Michała AniołaEdytuj Detale architektoniczne części środkowej zwróconej w górę do kopuły 7 grudnia 2007 r. w Watykanie odkryto fragment czerwonego kredowego rysunku fragmentu kopuły bazyliki, prawie na pewno ręką Michała Anioła archiwa. Rysunek pokazuje mały, precyzyjnie zarysowany przekrój rzutu belkowania powyżej dwóch promieniowych kolumn bębna kopuły. Wiadomo, że Michał Anioł zniszczył tysiące swoich rysunków przed śmiercią. Rzadkie przetrwanie tego przykładu jest prawdopodobnie spowodowane jego fragmentarycznym stanem i faktem, że szczegółowe obliczenia matematyczne zostały wykonane na górze rysunku. Zmiany planuEdit 18 lutego 1606 r. Za papieża Pawła V rozpoczęto rozbiórkę pozostałych części bazyliki Konstantyna. Marmurowy krzyż ustawiony na szczycie frontonu przez papieża Sylwestra i Konstantyna Wielkiego został opuszczony na ziemię. Drewno zostało odzyskane na dach Pałacu Borghese, a dwie rzadkie kolumny z czarnego marmuru, największe w swoim rodzaju, były starannie przechowywane i później używane w narteksie. Otwarto groby różnych papieży, usunięto skarby i przygotowano plany ponownego pochówku w nowej bazylice. Plan Michała Anioła rozszerzony o nawę i narteks Maderno Papież mianował Carlo Maderno w 1602 roku. Był bratankiem Domenico Fontany i zademonstrował siebie jako dynamiczny architekt. Pomysł Maderno polegał na obwieszeniu budynku Michała Anioła kaplicami, ale Papież wahał się przed odejściem od planu mistrza, mimo że nie żył od czterdziestu lat. Fabbrica lub komitet budowlany, grupa złożona z różnych narodowości i ogólnie pogardzani przez Kurię, która postrzegała bazylikę jako należącą raczej do Rzymu niż do chrześcijaństwa, mieli rozterki co do tego, jak powinna przebiegać budowa. Jedną z kwestii, która wpłynęła na ich myślenie, była kontrreformacja, która coraz bardziej wiązała się z planem krzyża greckiego z pogaństwem i postrzegał krzyż łaciński jako prawdziwie symboliczny dla chrześcijaństwa. Centralny plan również nie miał „dominującej orientacji na wschód”. Inny wpływ na myślenie zarówno Fabbrica, jak i Kurii miał wpływ pewna wina z powodu zburzenia starożytnej budowli, a ziemia, na której stał przez tak długi czas wraz z różnymi kaplicami, zakrystiami i zakrystiami, została rozwiązaniem było zbudowanie nawy obejmującej całą przestrzeń. W 1607 r. Zwołano komisję składającą się z dziesięciu architektów i podjęto decyzję o rozbudowie budynku Michała Anioła w nawę. Zaakceptowano plany Maderno dotyczące zarówno nawy, jak i elewacji. Budowa rozpoczęła się 7 maja 1607 r. I przebiegała w wielkim tempie, przy zatrudnieniu 700 robotników. W następnym roku przystąpiono do budowy elewacji, w grudniu 1614 r. Dodano ostatnie poprawki do dekoracji stiukowej sklepienia, a na początku 1615 r. Rozebrano ścianę działową między dwiema sekcjami. Cały gruz został wywieziony, a nawa była gotowa do użytku w Niedzielę Palmową. Fasada MadernoEdit Fasada Maderno, z posągami św. Piotra (po lewej) i św. Pawła (po prawej) po obu stronach schodów wejściowych Zaprojektowana fasada Maderno, ma 114,69 m (376,3 ft) szerokości i 45,55 m (149,4 ft) wysokości i jest zbudowany z trawertynu, z gigantycznym rzędem kolumn korynckich i centralnym frontonem wznoszącym się przed wysokim strychem zwieńczonym trzynastoma posągami: Chrystus otoczony przez jedenastu apostołów (z wyjątkiem św. Piotra, którego posąg jest po lewej stronie schodów) i Jana Chrzciciela. Napis poniżej gzymsu na fryzie o wysokości 1 metra brzmi: IN HONOREM PRINCIPIS APOST PAVLVS V BVRGHESIVS ROMANVS PONT MAX AN MDCXII PONT VII (Na cześć Księcia Apostołów Pawła V Borghese, rzymskiego papieża, w roku 1612, siódmego roku jego pontyfikatu) (Paweł V (Camillo Borghese), urodzony w Rzymie, ale z sieneńskiej rodziny, lubił podkreślać swój „romantyzm”). Fasada jest często wymieniana jako najmniej satysfakcjonująca część projektu kościoła św. . Peter „s. Powodem tego, według Jamesa Lees-Milne’a, jest to, że papież i komitet nie poświęcił temu wystarczająco dużo uwagi ze względu na chęć szybkiego ukończenia budynku, w połączeniu z faktem, że Maderno wahał się, czy odbiegać od wzoru ustanowionego przez Michała Anioła na drugim końcu budynku. Lees-Milne opisuje problemy elewacji jako zbyt szeroką w stosunku do jej wysokości, zbyt ciasną w detalach i zbyt ciężką w historii na strychu. Szerokość jest spowodowana modyfikacją planu, aby mieć wieże po obu stronach. Te wieże nigdy nie zostały wykonane powyżej linii fasady, ponieważ odkryto, że grunt nie był wystarczająco stabilny, aby unieść ciężar. Jednym ze skutków fasady i wydłużonej nawy jest zasłonięcie widoku kopuły, tak aby budynek od frontu nie posiadał pionu, z wyjątkiem odległości. Narthex i portaleEdit Za fasadą św. Piotra ” s rozciąga długi portyk lub „narteks”, taki jaki był czasami spotykany we włoskich kościołach. Jest to część projektu Maderno, z której był najbardziej zadowolony. Jego długie sklepienie kolebkowe jest ozdobione ozdobną sztukaterią i złoceniami, a także z powodzeniem oświetlone małymi oknami między pendentywami, a ozdobna marmurowa podłoga jest promienna światłem odbitym od placu. Na każdym końcu narteks znajduje się przestrzeń teatralna otoczona kolumnami jonowymi, a wewnątrz każdej znajduje się posąg, konna postać Karola Wielkiego (XVIII w.) Autorstwa Cornacchiniego na południowym krańcu i The Vision of Constantine (1670) autorstwa Berniniego na północy koniec. Do bazyliki prowadzi pięć portali, z których trzy są otoczone olbrzymimi ocalonymi antycznymi kolumnami. Centralny portal ma brązowe drzwi stworzone przez Antonio Averulino c. 1440 dla starej bazyliki i nieco powiększony, aby pasował do nowej przestrzeni. Maderno „s naveEdit Nawa Maderno, patrząc w kierunku prezbiterium Do jednej przęsła Krzyża Greckiego Michała Anioła, Maderno dodał kolejne trzy przęsła. Wykonał wymiary nieco różni się od zatoki Michała Anioła, definiując tym samym miejsce spotkania obu dzieł architektonicznych. Maderno również lekko przechylił oś nawy. Nie był to przypadek, jak sugerowali jego krytycy. Starożytny egipski obelisk został wzniesiony na placu na zewnątrz, ale nie był całkiem wyrównany z budynkiem Michała Anioła, więc Maderno to skompensował, aby przynajmniej był wyrównany z fasadą Bazyliki. Nawa ma ogromne sparowane pilastry, zgodnie z dziełem Michała Anioła. Rozmiar wnętrza jest tak „zdumiewająco duży”, że trudno jest wyczuć skalę wewnątrz budynku. Cztery cherubiny, które trzepoczą na pierwszym filary nawy, niosące między sobą dwa zbiorniki z wodą święconą, wydają się być całkiem normalnych rozmiarów cherubinów, aż do zbliżenia. Wtedy okazuje się, że każdy z nich ma ponad 2 metry wysokości i prawdziwe dzieci nie mogą dotrzeć do basenów, chyba że wdrapią się po marmurowych draperiach .Każda z naw ma dwie mniejsze kaplice i większą prostokątną kaplicę, Kaplicę Sakramentu i Kaplicę Chóralną. Są one bogato zdobione marmurem, sztukaterią, złoceniem, rzeźbą i mozaiką. Co ciekawe, wszystkie duże ołtarze, z wyjątkiem Trójcy Świętej Pietro da Cortony w Kaplicy Najświętszego Sakramentu, zostały odtworzone w formie mozaiki. Dwa cenne obrazy ze starej bazyliki, Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Matki Bożej Kolumnowej są nadal używane jako ołtarze. Ostatnim dziełem Maderno w Bazylice św. Piotra było zaprojektowanie krypty – jak przestrzeń lub „Confessio” pod kopułą, gdzie kardynałowie i inne uprzywilejowane osoby mogą zejść, aby być bliżej miejsca pochówku apostoła. Marmurowe schody są pozostałością po starej bazylice, a wokół balustrady znajduje się 95 lamp z brązu. Wpływ na architekturę kościołaEdytuj Projekt Bazyliki św. Piotra, a zwłaszcza jej kopuła, wywarł ogromny wpływ na architekturę kościołów zachodniego chrześcijaństwa. W Rzymie ogromny kościół Sant „Andrea della Valle z kopułą został zaprojektowany przez Giacomo della Porta przed ukończeniem Bazyliki św. Piotra, a następnie pracował nad nim Carlo Maderno. następnie kopuły San Carlo ai Catinari, Sant „Agnese in Agone i wiele innych. Kopuła Christophera Wrena w katedrze św. Pawła (Londyn, Anglia), kopuły Karlskirche (Wiedeń, Austria), kościół św. Mikołaja (Praga, Czechy) i Panteon (Paryż, Francja) składają hołd Bazylika św. Piotra. Odrodzenie architektoniczne XIX i początku XX wieku zaowocowało zbudowaniem dużej liczby kościołów, które w mniejszym lub większym stopniu naśladują elementy św. Piotra, w tym kościół św. Maryi od Aniołów w Chicago, Bazylika św. Jozafata w Milwaukee, Niepokalane Serce Maryi w Pittsburghu i Maryi, Królowej Światowej Katedry w Montrealu, która na mniejszą skalę naśladuje wiele aspektów św. Piotra. Postmodernizm widział bezpłatne adaptacje św. Piotra w Bazylice Matki Bożej Licheńskiej i Bazylice Matki Bożej Pokoju w Jamusukro. Na wzgórzu Watykańskim wznosi się w niebo kopuła potężnej bazyliki świętego Piotra. To najważniejsza świątynia dla katolików, jedna z czterech rzymskich bazylik większych, należąca też do bazylik papieskich. Myśląc o stolicy katolicyzmu zazwyczaj to właśnie ona staje nam przed oczyma. Odbywają się tu najważniejsze uroczystości, msze sprawuje papież, a na Placu Świętego Piotra spotyka się z wiernymi. Turystów i pielgrzymów jest tu mnóstwo o każdej porze roku. Bo Bazylika świętego Piotra to nie tylko centrum religijne ale także wspaniały zabytek sztuki barokowej, w którego otoczeniu mieszczą się tak cenne obiekty jak Muzea Watykańskie czy Kaplica świętego Piotra uznawana jest za centrum katolicyzmu. Ma to związek z wiarą, że to właśnie na tym wzgórzu ukrzyżowany został święty Piotr, pierwszy następca Chrystusa. Jego grób mieści się pod ołtarzem. Zwyczajowo także, w podziemiach bazyliki chowani są kolejni zmarli papieże. W kryptach spoczął także Jan Paweł II ale po kanonizacji, która miała miejsce w końcu kwietnia 2014 roku jego grób przeniesiony został do Kaplicy Świętego Sebastiana, znajdującej się za najsłynniejszą rzeźbą całej Bazyliki, Pietą Michała bazylika stanęła na Watykanie już w IV wieku. Z licznymi przebudowami przetrwała ona aż do XVI wieku. Wtedy to papież Juliusz II zdecydował o jej zburzeniu i wybudowaniu nowej świątyni. Pierwszy projekt wykonał i prace rozpoczął Donato Bramante, a kontynuował je Rafael Santi. Kolejnym wielkim, który w znaczącym stopniu zważył na wyglądzie kościoła był Michał Anioł. To jego dziełem był projekt potężnej późnorenesansowej kopuły. Prace nad ukończeniem budowli trwały ponad 100 lat. W tym czasie zmieniły się trendy w architekturze i świątynię wykończono już w duchu baroku. Jednak sam jej zrąb nadal pozostał wierny wizji Michała połowie XVII wieku Giovanni Lorenzo Bernini zaprojektował na polecenie papieża plac przed bazyliką, otoczony monumentalną kolumnadą. Jest on częścią osi łączącej Bazylikę z Via Della Conciliazione. Od tego czasu stanowi on główne centrum wszelkich uroczystości religijnych odbywających się na świętego Piotra to potężna budowla nakryta kopuła, z kolumnową fasadą. Do czasu budowy bazyliki w Jamusukro w XX wieku była największym kościołem chrześcijańskim na świecie. Dziś zajmuje w tym względzie drugie miejsce. Jej wnętrze utrzymane w stylu barokowym to prawdziwe żyjące muzeum. Centralą część kościoła znajdującą się pod kopułą zajmuje ołtarz oraz konfesja świętego Piotra. Baldachim nad ołtarzem oraz oprawa tronu papieskiego są dziełem Berniniego. Za ołtarzem schodzi się do Grot Watykańskich, gdzie znajdują się groby papieży oraz grób świętego korpus bazyliki otoczony jest licznymi kaplicami wspaniale zdobionymi i wyposażonymi w barokowe ołtarze. W pierwszej od wejścia po prawej stronie zobaczyć można jedną z najbardziej znanych rzeźb świata czyli Pietę Michała w Bazylice Świętego Piotra na Watykanie to obowiązkowy punkt programu każdego, kto udaje się do Rzymu zarówno w celach religijnych jak i po to by poznać Wieczne Miasto. Na uwagę zasługują także inne obiekty znajdujące się w pobliżu jak choćby Muzea Watykańskie czy Kaplica Sykstyńska.

projekt kopuły bazyliki św piotra